Як я цябе люблю, – хай скажэ гэта морэ,
Што у грудзях маіх бушуе, – хай гаворэ
Аб гэтым сэрцэ, што паглёд тваіх вачэй
Сон прабудзіў яго, аж дрогнула сільней
І так забілася, як птушачка у клетцы,
Што вырвацца з грудзей хацела ўжо здаецца...
Як я цябе любпю, – хай скажэ салавей,
Што ночкамі пеяў над галавой маей;
І ночкі гэтые – бяссонные ўсе ночы, –
Што да цябе нясьлі рой дум маіх дзявочых,
Як ты далёка быЎ – далёка ад мяне...
Хай скажуць зорачкі ў блакітнай вышыне,
Што там, вось, як цяпер, дрыжэлі, мігаталі,
А мне здавалася, што нешта ўсё шэпталі,
А ты тагды на іх глядзеў, і з вышыны
Пагляд твой да мяне зверталі стуль яны...
Як я цябе люблю, – не скажуць толькі людзі,
Бо змогуць-жэ яны заглянуць там – у грудзі,
Убачыць сэрца глуб – агнёў каханьня морэ,
I зразумець, аб кім, бушуючы, гаворэ...
|
|
